TEMAS DE HOXE EN ROSALÍA (II): MULLER
Dentro do contexto literario do Romanticismo, emerxe unha fonte
de conflito, o que se produce entre creación literaria e a muller que aparece en toda a obra de Rosalía; en particular, a
problemática da muller escritora. Rosalía rompía todas as normas que “a sociedade
(im)puña ás mulleres: facía literatura, literatura feminista, desde unha óptica
galega e, ademais, en galego. Non había precedentes.” Ademais da súa
preocupación polo papel da muller escritora na sociedade do seu tempo, a poeta
constantemente afirma o valor e participación das mulleres galegas na sociedade.
Desde o seu punto de vista, o ser feminino debería representar a realidade de
Galicia igual que o masculino. En efecto, tanto na poesía como na prosa, encóntranse
puntos de vista propios dunha muller crítica que crea novas posibilidades para a
condición feminina.
Como un recurso contra a censura, a poeta fai uso, habitualmente,
e dunha forma hábil, da ironía nas súas reflexións sobre o papel da muller na
sociedade. Percíbense as súas ideas, por exemplo, cando fala de que a muller non
ten capacidade para comprender os problemas sociais, pois ela só ten imaxinación
e sentimento: “… O pensamento da muller é
lixeiro, góstanos, como ás borboletas, voar de rosa en rosa sobre as cousas
tamén lixeiras: non é feito para nós o duro traballo da meditación. Cando a el
nos entregamos, imprenámolo, sin sabelo siquera, da innata debilidade, e se nos
é fácil engañar ós espíritus frívolos ou pouco acostumados, non socede o mesmo
cos homes de estudio e reflexión, que logo conocen que baixo da crara corrente
da forma non se atopa máis que o limo insustancial das vulgaridades...” Dúas Palabras da Autora, Follas Novas.
“… E ¡sófrese tanto
nesta querida terra galega! Libros enteiros puideran escribirse falando do
eterno infortunio que aflixe os nosos aldeáns e mariñeiros, soia e verdadeira
xente do traballo no noso país. Vin e sentín as súas penas como se fosen miñas,
mais o que me conmoveu sempre, e polo tanto non podía deixar de ter un eco na
miña poesía, foron as innumerables coitas das nosas mulleres: criaturas amantes
para os seus e os estraños, cheas de sentimento, tan esforzadas de corpo como
brandas de corazón e tamén tan desdichadas que se dixeren nadas soamente para
rexer cantas fatigas poidan aflixir á parte máis frouxa e inxel da humanidade…”Follas Novas.
Continuará...
